"A Thousand Blows", op eigen risico en mannelijk

Welk gevoel zou de hyperactieve Steven Knight (zes seizoenen in de laatste drie jaar), de vader van de hit Peaky Blinders , mogelijk hebben als hij wordt geconfronteerd met de recente terugkeer van zijn beroemdste werk door alle wannabe Thomas Shelbys op de planeet die houden van "retro alpha"-kostuums en uiterlijke tekenen van vintage mannelijkheid? Een zekere bitterheid, laten we hopen, want het zou oneerlijk zijn om zijn werk te reduceren tot alles wat de masculiene emblematiek ervan wilde maken; maar ook, zo lijkt het, een zeker zeer vurig verlangen om de situatie te corrigeren. Want als A Thousand Blows de opvolger wil zijn van Peaky Blinders, waarvan de reeks binnenkort eindigt met een afsluitende film als zevende seizoen, dan is het ook het dubbele contrapunt, zowel raciaal als seksueel.

De serie volgt een dubbel verhaal waarvan de twee paden elkaar met moeite ontmoeten: aan de ene kant een bende vrouwelijke dieven die echt opereerden in de laatste jaren van het Victoriaanse Londen (de Forty Elephants) en aan de andere kant de intrede van een Jamaicaan in de wereld van het ondergrondse blote vuist boksen, wat allemaal resulteert in een zeer behendige update van de software van zijn voorganger, die de klassieke kunst van het pronken en kleine proletarisch-criminele intriges combineert met gespierde spieren met een overlay van maatschappelijke resonanties die gericht zijn op een zware en onaangename samenspanning met